Danas je Međunarodni dan maternjeg jezika
Od 2000. godine u svijetu se, u skladu sa zaključkom UNESCO-a, obilježava 21. februar kao Dan maternjeg jezika, koji je dio kulturnog identiteta naroda, tačka prepoznavanja, različitosti, ali i tolerancije i razumijevanja. Briga o maternjem jeziku je način dokazivanja svijesti o vlastitom identitetu, ali i veoma osjetljivo mjesto tolerancije prema drugom i drugačijem.
U svijetu se govori oko 6.000 jezika, a prema prognozama lingvista, do kraja 21. vijeka više od polovine, čak i do dvije trećine će odumrijeti.
Svake dvije sedmice u svijetu se ugasi po jedan jezik. Osnovno za preživljavanje jezika je da se prenosi djeci, da ima institucionalnu podršku, svoje pismo, da se njeguje u školama, medijima.
Generalna skupština UNESCO proklamovala je 1999. godine Dan maternjeg jezika, kao sjećanje na studente koji su 21. februara 1952. godine ubijeni u Daki u Istočnom Pakistanu (Bangladešu), jer su protestovali zbog toga što njihov maternji jezik nije proglašen za zvanični.
Srpski književni jezik kakvim danas govorimo i pišemo normirao je srpski filolog, reformator srpske azbuke i pravopisa i pisac
Vuk Stefanović Karadžić. Izgrađen na narodnom jeziku, Srpski jezik, počeo je već u 19. vijeku da se bogati izražajnim sredstvima koja su mu nedostajala. Sve što se iskazuje na srpskom književnom jeziku trebalo bi da bude prilog njegovom očuvanju i bogaćenju.
Kada govorimo o pismu, kao nijedan jezik, srpski ima dva ravnopravna pisma, ćirilicu i latinicu. I na njima su napisana trajna djela srpske književnosti, nauke i kulture.
Za reformu srpske ćirilice i pravopisa, osim Vuka Stefanovića Karadžića, zaslužni su Gavrilo Stefanović Venclović, Savo Mrkalj, Luka Milovanov i Pavle Solarić.
Narodna skupština Republike Srpske usvojila je Zakon o zaštiti, očuvanju i upotrebi jezika srpskog naroda i ćiriličkog pisma kao nematerijalnog kulturnog nasljeđa.